Mijn zweethanden waren voor mij echt een groot probleem in mijn dagelijks leven. Iets wat voor anderen zo vanzelfsprekend was, zoals een hand schudden, was voor mij al een gruwel. Enkele vriendinnen van mij wisten dat ik zweethanden had, maar niet dat het zo zwaar voor me was. Ze reageerden meestal met iets als: “mensen vinden het helemaal niet zo erg als jij denkt”. Daar gaat het grotendeels helemaal niet over, het gaat erover dat ik me er verschrikkelijk ongemakkelijk bij voelde.
Ik vond mezelf ook gewoon vies, een vieze klamme hand geven aan iemand waarbij de druppels er gewoon afvielen. Ik werd er heel erg onzeker van, het belemmerde me enorm in mijn spontaniteit. Er waren zeldzame momenten dat ik geen klamme handen had, op het moment dat ik er dan aan dacht, kwam het gelijk weer terug. Ik kon het eigenlijk gewoon ‘oproepen’.
Ik had rond die tijd ook een relatie, ik vond dit ontzettend moeilijk. Ik durfde bijna niet intiem te zijn vanwege mijn klamme handen. Ik heb me zo ontzettend veel geschaamd voor mijn zweethanden. Ik zat altijd met mijn handen op mijn broek, zodat ik ze daaraan kon afvegen. Dat waren een soort gewoontes geworden waar ik me vaak niet eens bewust van was.
Ik was 16 toen ik me heb laten opereren. Ik was hier best nerveus voor, het hele idee dat mijn longen werden ingeklapt vond ik niet fijn. Achteraf viel dit allemaal heel erg veel mee. Ik heb hoogstens een beetje een benauwd gevoel gehad, meer niet. De pijn vond ik ook prima te doen, ik heb die nacht zelfs op mijn zij kunnen slapen! Ik merkte wel dat mijn longen tijd nodig hadden om zich te herstellen, lopend naar de auto vanuit het ziekenhuis haalde ik niet, dat werd dus maar met de rolstoel. De wondjes onder mijn oksels zijn nauwelijks te zien, je ziet het alleen als je het weet, ze zijn ongeveer een centimeter groot.
Je wordt ook heel erg goed begeleid in de kliniek, voor alles werd gezorgd, heel fijn! Toen ik wakker werd van mijn operatie waren mijn zweethanden gelijk weg, het was gewoon…droog! Ik vond het niet te geloven, ik probeerde het naar mijn gevoel ‘op te roepen’ maar het kwam gewoon niet! Ik kon wel huilen van geluk, het was zo onwerkelijk allemaal.
Ik ben nu een jaar verder en ik heb er geen moment spijt van gehad. Ik heb totaal geen zweethanden meer. Het zweet op mijn voeten en oksels is naar mijn gevoel ook verminderd door de operatie aan mijn handen. Ik zweet nu bijna niet meer dan een ‘normaal’ persoon. Ik merk wel dat ik op zonnige dagen meer begin te zweten op mijn rug en billen. Uiteindelijk is zweet ook normaal, iedereen heeft het.
Ik merk dat ik veel zelfverzekerder ben geworden. Ik heb laatst ook mijn rijbewijs gehaald, ik moet er niet aan denken dat ik dat had moeten doen met die natte handen. Sinds kort heb ik een nieuwe relatie, ik durf nu ook gewoon intiem te zijn zonder me druk te hoeven maken over mijn handen. Het heeft mijn leven echt voor een groot deel veranderd. Ik raad het iedereen aan.
